O AROMA DO LIQUIDÁMBAR

Empezamos a xuntanza cos arrecendos de herbas perfumadas herba luisa, loureiro, lavanda... e a presenza dunha pola e follas do liquidámbar.

Deseguido se percataron do porqué deste comenzo, lembroulles os recendos das herbas perfumadas de Adelaida e a árbore da que tanto falan no libro e o que se lle debe o seu título. 

Falamos de Miro e da súa historia. Él non sabía que Susana estaba no cárcere, e Daniel devecía de pena porque Adelaida marchara a Guatemala para coidar da súa avoa enferma. Os dous estrañaban as súas nais e uníronse na espera, compartindo segredos, animados pola harmónica de Humberto e a guitarra de Fermín, fartos do mal xenio de Manuela ou mortos de risa cos inventos de Vicente. Unha rosa fresca no cuarto de Susana mantiña viva a súa presenza no corazón de Miro; os recendos das herbas perfumadas de Adelaida, e sobre todo o aroma do liquidámbar, recordábanlle a Daniel o espírito feiticeiro da súa nai, e mais o de Violeta, a súa centenaria avoa.

 An Alfaya recurre ás palabras para adentrarse na sensación de ausencia. Este libro esconde nas sus páxinas unha historia que nos enganchou a todos dende a primeira líña. Fai reflexionar sobre temas  como son o acoso escolar, a inmigración, a interculturalidade, a amizade...

Un libro que vos recomendamos a todos e todas.