domingo, 23 de febrero de 2014

VISITA AO CENTRO DE DÍA



Un ano máis  fomos visitar o Centro de Día da Terceira Idade. Encántanos ir por iso preparamos todo con tanta ilusión.

Foi unha xornada estupenda! Esperábannos con entusiasmo . Daniela incluso trouxo una camelia da súa casa e regaloulla a Asunción, quen non se separou dela en todo o tempo que estivemos alí.

Compartimos xuntos un anaquiño de tempo no que despois dunha breve presentación por parte de Ana e Daniela, comezamos  as nosas   actuacións.
 Jorge, Laura, Ángela, Lorena e Sara  recitaron poemas  adicados a todos os avós e avoas.
Estela e Aida compuxeron e leron  o seus propios poemas, adicándolles estos como agasallos.
Bruno e César  tocaron coa flauta “ A saia da Carolina”, canción que tod@s coñecían e que  cantamos xuntos.

Aproveitamos esta visita para Celebrar  o DÍA DA PAZ por iso Marcos leu un poema de Gloria Fuertes, moi axeitado para a ocasión.

 Entre todos fixemos unha sopa de letras xigante sobre a PAZ e cantamos a canción de Roberto Carlos “ Yo quiero tener un millón de amigos”. Para finalizar invitáronnos a una merndola.

Foi unha experiencia inolvidable que volveremos  repetir,  sobre todo porque nos fixo sentir ben, como dicían os rapaces e rapazas cando saímos.


Moitas gracias a todos os que traballan alí ,que nos acolleron tan ben, e sobre todo  a Aurita, Josefa, Asunción, Victoria, Nieves, Avelina... pola súa atención, aplausos, conversas e incluso polos silencios dos que non falaban pero que coas súas miradas nos dicían tanto.

NORABOA RAPACES POR RECOÑECER A IMPORTANCIA DOS MAIORES 

E POR COMPARTIR PARTE DO VOSO TEMPO CON ELES!!!

viernes, 7 de febrero de 2014

O AROMA DO LIQUIDÁMBAR







Empezamos a xuntanza cos arrecendos de herbas perfumadas herba luisa, loureiro, lavanda... e a presenza dunha pola e follas do liquidámbar.
Deseguido se percataron do porqué deste comenzo, lembroulles os recendos das herbas perfumadas de Adelaida e a árbore da que tanto falan no libro e o que se lle debe o seu título. 
Falamos de Miro e da súa historia. Él non sabía que Susana estaba no cárcere, e Daniel devecía de pena porque Adelaida marchara a Guatemala para coidar da súa avoa enferma. Os dous estrañaban as súas nais e uníronse na espera, compartindo segredos, animados pola harmónica de Humberto e a guitarra de Fermín, fartos do mal xenio de Manuela ou mortos de risa cos inventos de Vicente. Unha rosa fresca no cuarto de Susana mantiña viva a súa presenza no corazón de Miro; os recendos das herbas perfumadas de Adelaida, e sobre todo o aroma do liquidámbar, recordábanlle a Daniel o espírito feiticeiro da súa nai, e mais o de Violeta, a súa centenaria avoa.
 An Alfaya recurre ás palabras para adentrarse na sensación de ausencia. Este libro esconde nas sus páxinas unha historia que nos enganchou a todos dende a primeira líña. Fai reflexionar sobre temas  como son o acoso escolar, a inmigración, a interculturalidade, a amizade...
Un libro que vos recomendamos a todos e todas.