DESPEDIDA POR VIDEOCONFERENCIA CON XOELIKI

Debido as circunstancias que nos rodearon tivemos que deixar de facer as xuntanzas presenciais para comentar as lecturas, pero non por iso deixamos de ler e  buscamos a maneira de poder comentar xunt@s o libro.

Unha videoconferencia foi a solución, así que o venrés 29 de maio en horario de 11:15h a 12:00h estivemos falando sobre el.

Estas foron as nosas conclusións:

Xana: “ Pareceume irresponsable que Xoeliki andivera facendo cousas sen que a súa nai o soubera, podía pasarlle algo malo.

Resultoume curioso que a historia transcorra en dous días ”.

Cristian: “Pareceume que podían explotar máis ao personaxe de Ari.

 Non se me ocorre como pudo resolver dunha forma tan sinxela o grave problema.

Case que parece un diario”.

Candela: “ A min chamoume a atención especialmente  o personaxe de Ari, tan misteriosa e rara”

África: “ O final é estraño, todo se resolve de forma moi rápida”.

Xurxo: “ Parecíame raro que un neno que non sabe de informática resolva o problema e salve Internet”

Emma Alen:” A min vénseme a cabeza Xoeliki e un montón de ordenadores”.

Enma Barcia: “ Creo que a portada, chama a atención e logo daste conta que é a única imaxe que ten cor”.

Coincidimos tod@s  en que é un libro moi ameno, onde podes aprender palabras relacionadas coa informáticas e cuns debuxos moi acordes co tema do libro, como querendo simular un xogo online.

Reflexionamos sobre o uso de Internet, que é bo, pero que pode resultar perigoso.

Foi un pracer compartir e desfrutar este club con todos vós e animámosvos a que sigades lendo, onde sexa, pero lendo moito.

Grazas.

Moita sorte,  agardamos  vervos  pronto.

Unha aperta.

VISITA DE SUSANA LAMELA E MARIBEL AO CLUB DE LECTURA DE PROFES

Nesta xuntanza do club de lectura de profes tivemos unha visita moi especial. Susana Lamela, escritora do libro que limos:

 INVISIBLE,CON MALETA VERDE E ZAPATOS VERMELLOS.

Veu con Maribel, outra compañeira do noso cole que xa está xubilada. Susana comentounos como o día que Maribel lle contou como fora a súa infancia decidiu escribir o libro. Lóxicamente hai partes noveladas.

"É a historia dunha nena que tivo que volverse invisible para resistir ao mundo que lle tocou vivir"

Falamos do libro e dos diferentes momentos que máis nos impactaron.

Os pais da protagonista son emigrantes, ela queda coa avoa na súa aldea e un día deciden mandala a un internado, onde empeza a súa etapa máis triste.

"Ás veces, ser invisible é o mellor que podes facer. Que os demáis pensen que non existes evita que centren a súa xenreira en ti"

As páxinas deste libro rezuman tristura, tristura que sentía a protagonista e a que non quería comentarlle a súa familia para non disgustala. E menos  a súa avoa.

"Canta dozura naquelas mans gastadas polo tempo e o traballo"

Aquel intenado tiña tantas normas que non sabían o que podían facer e o que non.

"Unhas normas tan estritas que un dubidaba ás veces, se tería permiso para respirar ou se tamén sería un delito"

O director e alguha profe tiñan tanta maldade que aquelas pequenas non chegaban a entendelo.

"...ás veces, as persoas que non están contentas coa súa vida, esfórzanse en facer, a vida dos demáis máis insoportable"

A protagonista da historia decidiu olvidar esta etapa nun recuncho do seu corazón pero sen rencor.

"Esquecer ás veces non é malo. Pura adaptación da vida"

Foi unha xuntanza inolvidable. Grazas Susana e Maribel pola vosa visita. Unha vez máis nos demostráchedes que sodes unhas persoas moi especiais.

ATA PRONTO!!! 

CHAMÁDEME SIMBAD NO 2º GRUPO DO CLUB DE LECTURA

Comezamos esta reunión con moitas gañas de compartir as nosas opinión cos compañeir@s, despois destos meses esperando e con tanto que contar, que o tempo non deu para moito.

Sendo o 2º grupo que comenta o libro “CHÁMADEME SIMBAD” de Francisco Castro, pouco queda que engadir sen repetirnos, sin embargo queremos destacar algúns aspectos:


É un libro triste, con momentos moi emotivos; o reencontro co avó, fíxonos saltar as bágoas a máis de un.


Invita á reflexión sobre o trato ás persoas maiores e enfermas, non é doado convivir con eles, pero hai que querelos e tratalos ben; son sonos e están indefensos.


Os adultos, ás veces non nos contan as cousas porque pensan que non o entenderíamos e porque cren que non sabemos ou non temos opinión. Están equivocados, case sempre somos razonables e entendemos os problemas e queremos enterarnos do que ocorre na nosa casa. Xa sabemos que as decisión non as podemos tomar, só queremos saber que contan con nós.


Xa estamos desexando ler o seguinte libro “XOELIKI” de Abraham Carreiro. Un neno coma nós, que vive tan tranquilo ata que lle toca resolver un problema cibernáutico e plantarlle cara aos ciberpiratas. Pinta ben!!!!

A MAXIA NA ESCOLA

A proposta era que ambos clubes de lectura, o noso e o do IES Val do Tea, compartísemos a tarde do luns, con xantar incluído.

Nós como aprendices de magos, fixemos o noso  debut cos  nosos trucos.

Unha tarde de diversión e entusiasmo coa maxia do Profe Fernando, o  mago Chirleta. Deunos un taller no que nos aprendeu  facer outros trucos de maxia.

Os compañeiros do Instituto presentáronnos o libro” El Valle de los Lobos” de Laura Gallego. A historia dunha nena Dana; Kai, o seu amigo invisible e o Maestro, un home misterioso.

As horas que estivemos xuntos soubéronnos a pouco porque queríamos facer moitas cousas e aprender máis.

Grazas Mago Chirleta, por contaxiarnos o gusto pola   maxia!

DESPEDIDA DO PRIMEIRO GRUPO DO CLUB DE LECTURA CON XOELIKI

Coa lectura do libro “Xoeliki” de Abraham Carreiro rematamos as lecturas o primeiro grupo.

Gustáronnos moito frases como estas:

• “ A tecnoloxía é marabillosa, máis os libros de papel…”
  
• “ Ler é máxico: axuda a medrar, a viaxar…”
  
• “ Hai que aprender gozando”
  

Opinamos que:

• É un libro moi interesante ao tratar das novas tecnoloxías, onde aparece      vocabulario específico, algunhas palabras non as coñeciamos.
  
•  Danos a entender que as novas tecnoloxías son necesarias, pero que non deben substituír aos libros, o pracer de cheiralos, de pasar as follas… é inmenso, non se pode perder.
•  Axudounos a entender que navegar por internet é moi útil, pero que hai que ser moi prudentes.
•  Pensamos como Xoeliki e os da escola pirata, que internet debería ser libre e gratis para tod@s.

Tiñamos tantas cousas que dicir, que non nos deu tempo a dicilo todo.

Para rematar, como reflexión sobre estar nun grupo de lectura, coincidimos en que é unha actividade moi interesante e enriquecedora, aprendemos dos demais,       perdemos o medo a dar a nosa opinión en público, e sobre todo, DISFRUTAMOS LENDO.

Démoslle a benvida ao segundo grupo, comezamos co libro” Chamádeme Simbad”.

CHAMÁDEME SIMBAD

O luns , 13 de xaneiro, tivemos a 3º reunión do Club de lectura para comentar o libro “CHÁMADEME SIMBAD” de Francisco Castro.

Recordamos momentos do libros que nos gustaron:

Brais e Antía: “O reencontro entre  avó e neto”

Xian: “ As aventuras que viven os dous no sofá do salón”

Paula: “ Cando Paulo ve a seriedade do asunto e logra que consigan chegar a un acordo”

Pablo e Emna Barcia: “ Cando le a carta do avó”

Silvia: “ No momento cando ve o cartel da taberna. Paulo paréceme moi maduro”

Emna Alen: “ Cando di que  seu pai  tiña a orella vermella de tanto usar o móbil”

Juan: “ Cando pai e avó conversan”

Alicia: “ Cando xogan aos piratas”

Este libro invita a reflexionar sobre aspectos sobre os que probablemente non se nos ocurriría nin pensar e estas son as nosas aportacións:

Xian: “Recórdame ao meu avó, que tamén sufríu esta enfermidade”

Paula: “Simbad foi moi responsable,  entendeu dende un principio a situación e soubo xestionala”.

Pablo: “ Ás veces os nen@s podemos ser máis responsables que os adultos”

Silvia: “ Ensinoume que facer pequenos xestos para axudar e alegrar aos demais  pode ser moi útil”

Emna Alen: “Paréceme que os nenos tamén podemos opinar . Os adultos non adoitar escoitar a nosa opinión e toman decisión sen escoitarnos sequera”

Antía: “ Ensinoume que non hai que sentir vergoña porque alguén teña unha enfermidade, só hai que intentar axudar e comprender”.

Juan :” Hai que loitar polo que queres”.

Andrea: “ Non se pode deixar de lado a ninguén por sufrir unha enfermidade, hai que axudalo”.

Andrea díxonos unha cousa moi bonita: “Eu creo que unha persoa imaxinativa sempre está alegre”, fagámoslle caso a Andrea e sexamos IMAXINATIVOS, o mesmo que Paulo e o seu avó.

Próxima lectura XOELIKI, un neno cibernauta.

OS CLUBS DE LECTURA DE QUINTO

Nas derradeiras semanas os rapaces e rapazas de quinto realizamos varias reunións dos nosos novos clubs de lectura.

Hoxe decidimos compartir con vós algún momento desas xuntanzas.

Os primeiros libros escollidos son "KIBUKO", de Xavier Estévez, e "OS MEGATOXOS E O APRENDIZ DE DRUÍDA" de Anxo Fariña.

Xa vos contaremos como nos vai. Por agora comenzamos con moita ilusión. Ata temos mascota!!!